Ο εγκέφαλος μου και
η καρδιά μου χώρισαν 
πριν από μια δεκαετία
με το ένα να κατηγορεί το άλλο

για το μεγάλο χάλι στο οποίο

έχω καταλήξει.

Δεν άντεχαν ούτε καν να είναι
στο ίδιο δωμάτιο

και πλέον μοιράζονται την επιμέλειά μου.

Μένω με το μυαλό μου
κατά τη διάρκεια της εβδομάδας
και η καρδιά μου
με παίρνει τα Σαββατοκύριακα.

Δεν μιλούν ποτέ μεταξύ τους
     – αντ’ αυτού κάθε βδομάδα

ο ένας δίνει στον άλλο το ίδιο σημείωμα 

που λέει: 

«Εσύ φταις για όλα»

…

Έτσι, τελευταία, περνώ

αρκετό χρόνο με το έντερο μου
που λειτουργεί ως ο
ανεπίσημος θεραπευτής μου.

Τις περισσότερες νύχτες, βγαίνω κρυφά από το
παράθυρο των πλευρών μου
γλιστρώ στη σπονδυλική μου στήλη
για να καταρρεύσω πάνω στην
βελούδινη δερμάτινη πολυθρόνα του εντέρου μου

που είναι πάντα εκεί για μένα.

…

Χθες το απόγευμα,
με ρώτησε αν δυσκολευόμουν
να είμαι συνέχεια ανάμεσα στην καρδιά και στο κεφάλι μου.

Έγνεψα ναι
Είπα ότι δεν ήξερα
αν μπορούσα να ζήσω με
κάποιο από τα δύο πια
«Η καρδιά μου είναι πάντα λυπημένη για
κάτι που έγινε χθες
ενώ το κεφάλι μου είναι πάντα ανήσυχο
για κάτι που μπορεί να συμβεί αύριο»
…
Το έντερο μου χαμογέλασε και είπε:
“σε αυτή την περίπτωση,
καλό θα ήταν να πας να μείνεις για λίγο

με τους πνεύμονες.
…

Οι πνεύμονές είναι το τέλειο μέρος για σένα

δεν υπάρχει χθες στα πνευμόνια σου
δεν υπάρχει ούτε αύριο
υπάρχει μόνο τώρα
υπάρχει μόνο εισπνοή
υπάρχει μόνο εκπνοή
υπάρχει μόνο αυτή η στιγμή
υπάρχει μόνο ανάσα
και σε αυτή την ανάσα
μπορείς να ξεκουραστείς”

…

Σήμερα το πρωί

ενώ ο εγκέφαλός μου
ήταν απασχολημένος με το διάβασμα
φύλλων τσαγιού
και ενώ
η καρδιά κοιτούσε επίμονα
παλιές φωτογραφίες,
μάζεψα μια μικρή τσάντα
και περπάτησα μέχρι την πόρτα 

των πνευμόνων μου 

Πριν καν χτυπήσω,
άνοιξαν την πόρτα με χαμόγελο και 

καθώς ένα αεράκι με αγκάλιασε
μου είπαν
“Γιατί άργησες τόσο;”

Ελεύθερη απόδοση του ποιήματος του @John Roedel