Μόλις διάβασα ότι ο Στάλιν είχε πει “Η ευγνωμοσύνη είναι μια αρρώστια από την οποία υποφέρουν οι σκύλοι.” και σκέφτηκα “Να, πως γίνεται! Αυτά τα πλάσματα μας δείχνουν τον δρόμο”

Σίγουρα, υπάρχουν πολλά νοητικά εμπόδια προς την ευγνωμοσύνη: από την πεποίθηση ότι “εγώ δικαιούμαι” να έχω, και άρα όταν δεν έχω, νιώθω απογοήτευση και θυμό, μέχρι την σκέψη ότι είμαι θύμα μιας συνθήκης και άρα εφόσον δεν αναλαμβάνω την ευθύνη μου, δεν αποκομίζω και το όφελος.

Ξέρω επίσης ότι η αγνωμοσύνη συνδέεται με την γνώριμη αίσθηση της έλλειψης, η οποία συχνά εκδηλώνεται με μια τάση υλισμού και την ψευδαίσθηση ότι τα χρήματα και τα αντικείμενα θα φέρουν την ευτυχία. Ενώ ταυτόχρονα η αγνωμοσύνη θριαμβεύει όταν υπάρχει σύγκριση: Κάποι@ έχει μια καλύτερη σχέση, ένα πιο ωραίο σώμα, περισσότερο κύρος, περισσότερο στυλ – δεν έχει πάτο αυτό το πηγάδι.

Αυτό όμως που πιστεύω ότι είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο σε μια ζωή ελεύθερη και χαρούμενη είναι όταν ξεχνώ να αναγνωρίσω όσα ήδη έχω. Όταν χρησιμοποιώ όλες τις αποσπάσεις που μου δίνει η καθημερινότητα για να μην βρεθώ στην άπειρη στιγμή περισυλλογής και σύνδεσης. Η ζήλια ή θυματοποίηση δεν με απομακρύνουν τόσο από την ευγνωμοσύνη, όσο το να ξεχνώ εγώ να ποτίζω αυτόν τον σπόρο. Είναι σαν την γνωστή ιστορία, με τον λευκό και τον μαύρο λύκο. Ποιον τελικά ταίζω περισσότερο;

Οι σκύλοι, λοιπόν, μου θυμίζουν ότι τώρα, και τώρα, και τώρα, και τώρα είναι η ιδανική στιγμή να νιώσω ευγνωμοσύνη.