Τα πάντα ξεκινούν με την επίγνωση. Η επίγνωση έχει χώρο, έχει άνοιγμα και σε αντίθεση με την εστίαση, περιλαμβάνει την μεγάλη εικόνα των αισθήσεων και των συναισθημάτων.
Όσ@ όμως έχουν αποπειραθεί να ακολουθήσουμε την κλασσική οδηγία “να παρατηρήσουμε την αναπνοή μας”, συναντούμε το εξής παράδοξο: Τη στιγμή που αρχίζουμε να παρατηρούμε κάτι, αυτό αυτόματα αλλάζει. Την στιγμή που καλούμαστε να παρατηρήσουμε την αναπνοή μας, αυτή σαν χέλι ξεγλυστρά από την πρότερη της κατάσταση και μεταμορφώνεται, και εμείς βρισκόμαστε εν τέλει να παρατηρούμε την αλλαγή!
Αυτό για κάποι@ς είναι μεγάλη πρόκληση. Ιδίως εάν έχουμε συνηθίσει να ελέγχουμε.
Όσο περισσότερο παίζουμε με την αναπνοή μας και συμφιλιωνόμαστε με αυτήν, αυτό το παράδοξο στην πρακτική της επίγνωσης παύει να μας αποπροσανατολίζει.
Ας παίξουμε λοιπόν:
- Όπου και αν βρισκόμαστε, παίρνουμε μια αναπνοή από την μύτη.
- Νιώθουμε τον αέρα να μπαίνει και να βγαίνει από τα ρουθούνια μας.
- Τι αίσθηση μας αφήνει στην περιοχή της μύτης;
- Παίρνουμε μερικές ανανοές ακόμα, παρατηρώντας μόνο αυτό. Τις αισθήσεις που μας αφήνει η αναπνοή καθώς εισέρχεται και εξέρχεται από τα ρουθούνια μας.
- Πως νιώθουμε με αυτήν την διαδικασία; Προσπαθήστε να περιγράψετε και όχι να κρίνετε. Να βιώσετε και όχι να σκεφτείτε.